Nauka

Biogramy uczestników konferencji

Archiwalne zdjęcie przedstawia ludzi stojących na stacji kolejowej.
fot. Muzeum Historii Żydów Polskich

Kliknij w nazwisko, żeby przeczytać biogram wybranego uczestnika konferencji.
 

 

 

Gershon Bacon jest profesorem na wydziale Historii i Kultury Żydów Polskich Uniwersytetu Bar-Ilan. Jest znawcą historii Żydów Europy Wschodniej, specjalizującym się w społecznej, politycznej i religijnej historii Żydów polskich w XIX i XX w. Jego prace są szeroko publikowane w periodykach akademickich w Stanach Zjednoczonych, Europie i Izraelu. Do jego najważniejszych prac należą: The Politics of Tradition: Agudat Yisrael in Poland 1916-1939 (1996) oraz The Jews in Poland and Russia: Bibliographical Essays (1984). Jest jednym z redaktorów tomu Jews in Eastern Europe: the Yivo Encyclopedia (2008) i redaktorem naczelnym pisma Gal-Ed: On the History and Culture of Polish Jewry. Obecnie pracuje nad książką The Jews of Modern Poland, która ma zostać wydana przez University of California Press.

 

 

Łukasz Bertram, jest socjologiem, pracuje w Instytucie Socjologii UW nad doktoratem na temat elity politycznej polskiego stalinizmu. Jego zainteresowania naukowe obejmują: socjologię władzy i elit, historię państw i ruchów komunistycznych, politykę pamięci, polskie kino historyczne, socjologię religii. Jest autorem książki Wyrodne dzieci nowoczesności. Indultowi tradycjonaliści katoliccy w Warszawie (2016) oraz opracowań PPN. 1976–1981. Język niepodległości (2012) i Obieg NOW-ej (2013), a także redaktorem wspomnień Stanisławy Sowińskiej Gorzkie lata. Z wyżyn władzy do stalinowskiego więzienia (2017). Jest członkiem redakcji tygodnika "Kultura Liberalna" i redaktorem internetowego archiwum kwartalnika „Aneks”. Należy do zespołu Obserwatorium Debaty Publicznej. Współpracuje z Ośrodkiem KARTA w Warszawie.

 

 

Michał Bilewicz jest profesorem na Wydziale Psychologii UW, gdzie kieruje Centrum Badań nad Uprzedzeniami. Jego badania dotyczą problemów pojednania, mowy nienawiści, dehumanizacji, uprzedzeń i kolektywnych emocji moralnych. Jest współredaktorem numeru specjalnego czasopisma „Journal of Social Issues” (2013) poświęconego następstwom ludobójstwa oraz książki The Psychology of Conspiracy (2015). Jest inicjatorem Polskiego Sondażu Uprzedzeń (w latach 2009, 2013, 2017), pierwszego ogólnopolskiego badania ksenofobii. Przedstawiał wyniki badań dotyczących antysemityzmu na posiedzeniach Komisji Mniejszości Narodowych Sejmu RP. Do roku 2015 zasiadał w Komisji ds. Przeciwdziałania Rasizmowi i Ksenofobii przy Ministrze Administracji i Cyfryzacji. Jest wiceprezesem Komitetu Psychologii Polskiej Akademii Nauk i Fundacji Forum Dialogu.

 

 

Dariusz Brzeziński jest adiunktem w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN (Zakład Socjologii Teoretycznej), wykłada również w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych UJ i na Międzywydziałowych Indywidualnych Studiach Humanistycznych. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się na współczesnej myśli społecznej, a także socjologii, antropologii i teorii kultury. Ostatnio opublikował książkę: Twórczość Zygmunta Baumana w kontekście współczesnych teorii kultury (2017).

 

 

Katarzyna Chmielewska jest adiunktem w Instytucie Badań Literackich PAN i redaktorką serii „Komunizm. Idee – Dyskursy – Praktyki”. Współtworzyła Ośrodek Studiów Kulturowych i Literackich nad Komunizmem w IBL PAN. Jej zainteresowania naukowe obejmują badania nad pamięcią, analizę dyskursu, a szczególnie kulturowych i literackich kontekstów komunizmu w Polsce, badania kulturowe oraz literaturę współczesną, a także badania nad Holokaustem. 

 

 

Andrzej Czyżewski jest doktorantem na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego. Jego zainteresowania badawcze obejmują politykę pamięci, historię mówioną, historię historiografii. Jest autorem książki Proces destalinizacji polskiej nauki historycznej w drugiej połowie lat 50. XX wieku (2008) i artykułów Autoportret pokolenia ‘68 – czy samospełniająca się przepowiednia? O stosowaniu oral history i kategorii pokolenia w badaniach historycznych (2016), Pesymizm błędnych tez, czyli co dalej? Kilka uwag o „Forum historyków dziejów najnowszych” (Warszawa 10.12.2016) (2016).

 

 

Hans-Christian Dahlmann ukończył matematykę i nauki społeczne na uniwersytecie w Münster. Obecnie pracuje jako wicedyrektor szkoły w Hamburgu. W latach 2005-2012 mieszkał w Warszawie, prowadząc badania nad kampanią antysemicką w Polsce w 1968 r. i ucząc w Polsko-Niemieckiej Szkole Dialogu im. Willego Brandta. W 2001 ukazała się jego monografia „Arisierung“ und Gesellschaft in Witten, w 2013 r. opublikował swoją dysertację doktorską Antisemitismus in Polen 1968. Interaktionen zwischen Partei und Gesellschaft (wydanie polskie planowane na 2018 r.).

 

 

Helena Datner jest doktorem nauk humanistycznych w zakresie socjologii, historykiem, pracownikiem naukowym Żydowskiego Instytutu Historycznego, członkiem Rady Naukowej ŻIH. Jest także działaczką społeczności żydowskiej i byłą przewodniczącą Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Warszawie. Zajmuje się społeczną historią Żydów w XIX w., historią społeczności żydowskiej w Polsce po II wojnie światowej oraz socjologicznymi badaniami nad antysemityzmem. Jest współtwórczynią koncepcji i szczegółowego scenariusza oraz opiekunem naukowym (do czerwca 2014 r.) galerii Powojnie wystawy stałej Muzeum POLIN. Jest autorką i współautorką publikacji, m.in.: Czy Polacy są antysemitami (1996, z I. Krzemińskim), Żydzi w Polsce w latach 1944-1968. Wybór materiałów źródłowych (1998, z A. Całą), Ta i tamta strona. Żydowska inteligencja Warszawy drugiej połowy XIX wieku (2007), Po Zagładzie. Społeczna historia szkół, domów dziecka, kół studentów w materiałach Centralnego Komitetu Żydów w Polsce (2017).

 

 

Kamila Dąbrowska jest doktorem nauk humanistycznych, etnolożką, specjalizuje się w dziedzinie antropologii pamięci i relacji polsko-żydowskich. Jest autorką artykułów i rozprawy doktorskiej na temat pamięci indywidualnej i zbiorowej Żydów mieszkających na Dolnym Śląsku po II wojnie światowej oraz powojennych losów polskiej społeczności żydowskiej. Zawodowo i prywatnie jest związana z polskimi Żydami, którzy Polskę opuścili po antysemickiej kampanii w 1968 r. Wykłada w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej UW oraz w Instytucie Badań Literackich PAN. Jest współredaktorką tomu Antropologia wobec dyskryminacji (2016), autorką artykułów w publikacjach polskich i zagranicznych, m.in. w tomach zbiorowych: Migration, Diasporas and Citizenship (2016) oraz Von Mahnstätten über zeithistorische Museen zu Orten des Massentourismus? Gedenkstätten an Orten von NS-Verbrechen in Polen und Deutschland (2016). Od wielu lat pracuje w Muzeum POLIN, w którym nadzoruje projekty antydyskryminacyjne skierowane do Policji, zarządza zespołem muzealnych przewodników i koordynuje merytorycznie program wydarzeń rocznicowych Marca ʼ68.

 

 

Jerzy Eisler jest profesorem w Instytucie Historii PAN i dyrektorem oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Warszawie. Specjalizuje się w najnowszych dziejach Francji i Polski. Szczególnie interesuje go biografistyka oraz historia kryzysów politycznych w PRL. Opublikował m.in.: Philippe Pétain (1991), Marzec 1968. Geneza – przebieg – konsekwencje (1991), Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989 (1992), Polski rok 1968 (2006), „Polskie miesiące”, czyli kryzys(y) w PRL (2008), Grudzień 1970. Geneza – przebieg – konsekwencje (2012), Siedmiu wspaniałych. Poczet pierwszych sekretarzy KC PZPR (2014), Co nam zostało z tamtych lat. Dziedzictwo PRL (2016). Za wybitne zasługi w badaniu, dokumentowaniu i upamiętnianiu historii Marca ’68 otrzymał w 2013 r. Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.

 

 

Norbert Frei jest profesorem Uniwersytetu Friedricha Schillera w Jenie, gdzie kieruje katedrą historii nowoczesnej i najnowszej oraz Centrum Historii XX wieku. Jest członkiem zwyczajnym Saksońskiej Akademii Nauk. Jego książki na temat historii III Rzeszy oraz rozliczeń z nazizmem przetłumaczono na wiele języków, m.in.: Der Führerstaat. Nationalsozialistische Herrschaft 1933 bis 1945 (1987), Vergangenheitspolitik. Die Anfänge der Bundesrepublik und die NS-Vergangenheit (1997), Karrieren im Zwielicht. Hitlers Eliten nach 1945 (2001), Das Amt und die Vergangenheit. Deutsche Diplomaten im Dritten Reich und in der Bundesrepublik (2010).

 

 

Miri Freilich zajmuje się historią Żydów w Polsce w XX wieku. W 2000 r. obroniła rozprawę doktorską na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie, a jej dysertacja pt. Assimilation and Polonization of Jews in Poland (1919-1939) zostanie wydana przez instytut Yad Vashem. W roku 2010 wydała książkę Brothers Apart. Dzięki jej badaniom rola ruchu Betar została przywrócona historii Holokaustu. W roku 2011 opublikowała pracę poświęconą ocalałym z Zagłady w Izraelu The Bush Was not Consumed.  Jest także autorką książki The Partisan, poświęconej Vitce Kampner-Kovner, członkini podziemnego ruchu oporu w getcie wileńskim oraz licznych artykułów naukowych. Była pracowniczką Wydziału Stosunków Międzynarodowych w Beit Berl College, regularnie współpracuje z uniwersytetami w Niemczech i w Polsce, była też koordynatorką kilku projektów poświęconym prawom człowieka.

Przebywa obecnie na stypendium badawczym w Strochlitz Institute of Holocaust Research na Uniwersytecie w Hajfie.

 

 

Łukasz Górniok jest doktorem historii, stopień naukowy uzyskał w 2016 r. na Uniwesytecie Umeå w Szwecji. Obecnie zajmuje stanowisko koordynatora rocznego programu Europejskiego Instytutu Studiów Żydowskich w Sztokholmie – Paideia. Głównym przedmiotem jego zainteresowań jest historia Czechosłowaków i Żydów polskich w Szwecji w końcu lat 60. i na początku 70. XX w.

 

 

Irena Grudzińska Gross jest literaturoznawczynią, profesorem Uniwersytetu w Princeton oraz Instytutu Slawistyki PAN. Zajmuje się kulturą literacką i polityczną Europy Wschodniej w XX w. Opublikowała m.in.: Piętno rewolucji. Tocqueville, Custine i wyobraźnia romantyczna (1995), Miłosz-Brodski. Pole magnetyczne (2007), Złote żniwa. Rzecz o tym, co się działo na obrzeżach Zagłady Żydów (2011, z J.T. Grossem), Honor, horror i klasycy. Eseje (2012).
Podczas wydarzeń Marca ‘68 działała w ruchu studenckim na Uniwersytecie Warszawskim. Przerwane przez emigrację studia kontynuowała we Włoszech i w Stanach Zjednoczonych.

 

 

Iwona Guść jest absolwentką niderlandystyki na Uniwersytecie Wrocławskim, doktorat obroniła na wydziale kulturo- i medioznawstwa na uniwersytecie w Groningen. Była związana z Imre Kertész Kolleg w Jenie oraz Lichtenberg-Kolleg w Getyndze, gdzie wraz z grupą naukowców z różnych krajów przygotowywała nową edycję dzienników Anny Frank i badała ich międzynarodową recepcję, ze szczególnym uwzględnieniem Polski. Jest stypendystką Centrum Badań nad Zagładą przy Instytucie Historii Współczesnej w Monachium i pracuje nad projektem dotyczącym dzienników Holokaustu w ujęciu komparatystycznym i transnarodowym. Jej zainteresowania, oprócz literatury Holokaustu, obejmują także historię antysemityzmu w powojennej Polsce i Holandii, relacje polsko-holenderskie w zakresie kultury i literatury oraz zagadnienia związane z emigracją polską w Holandii. W latach 2010-2014 pracowała w instytucie NIOD w Amsterdamie, zajmującym się badaniami w zakresie konfliktów wojennych i ludobójstwa. Ponadto współpracowała z Muzeum Auschwitz-Birkenau (badanie archiwalne na potrzeby nowej wystawy), z producentem filmowym Mirosławem Chojeckim (badania archiwalne na potrzeby serialu dokumentalnego) oraz z Fundacją Anny Frank w Bazylei.    

 

 

Dorota Jarecka jest historykiem i krytykiem sztuki, kuratorką. Do 2012 pracowała jako krytyk sztuki w „Gazecie Wyborczej”, obecnie przygotowuje pracę doktorską w Instytucie Badań Literackich PAN. Jest współautorką książki Erna Rosenstein. Mogę powtarzać tylko nieświadomie (2014), której publikację poprzedziła seria wystaw artystki w Fundacji Galerii Foksal w Warszawie (2011), w Galerii Art Stations w Poznaniu (2011) oraz w Królikarni, Muzeum im. X. Dunikowskiego w Warszawie (2014). Jest autorką licznych tekstów o sztuce. Opublikowała książkowy wywiad z Andą Rottenberg Już trudno (2013). Należy do Obywatelskiego Forum Sztuki Współczesnej oraz Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Sztuki AICA.

 

 

Tom Junes jest historykiem, doktorat obronił na uniwersytecie katolickim w Leuven w Belgii. Jest członkiem Human and Social Studies Foundation w Sofii, obecnie przebywa na stypendium badawczym w European University Institute we Florencji. Podczas studiów podoktoranckich prowadził badania w Warszawie, Wiedniu, Budapeszcie, Helsinkach, Poczdamie, Jenie i Sofii. Jego zainteresowania naukowe obejmują historię Europy Wschodniej, historię zimnej wojny oraz historię ruchów studenckich i młodzieżowych. Jest autorem książki Student Politics in Communist Poland: Generations of Consent and Dissent oraz wielu artykułów naukowych na temat protestów studenckich w Europie Wschodniej.

 

 

Przemysław Kaniecki jest doktorem nauk humanistycznych, kustoszem w Dziale Zbiorów Muzeum POLIN i adiunktem na Wydziale „Artes Liberales” UW. Zajmuje się polskim życiem literackim (w tym komiksem) i filmem po 1945 r. Napisał trzy monografie twórczości Tadeusza Konwickiego (2008, 2013, 2014), publikował m.in. w: „Kwartalniku Filmowym”, „Kontekstach”, „Pamiętniku Literackim”. W 2011 r. ukazał się jego wywiad rzeka z Konwickim W pośpiechu, a w 2016 redagowany wspólnie z Judytą Pawlak album-tom wywiadów z darczyńcami obiektów do kolekcji Muzeum POLIN Przynoszę rzecz, przynoszę historię.

 

 

Jerzy Kochanowski jest profesorem w Instytucie Historycznym UW i redaktorem naczelnym „Przeglądu Historycznego”. W latach 2000-2005 pracował w Niemieckim Instytucie Historycznym w Warszawie, obecnie jest stypendystą Imre-Kertesz-Kolleg w Jenie. Specjalizuje się w najnowszej historii politycznej i społecznej Polski i Europy Wschodniej. Opublikował m.in.: Węgry. Od ugody do ugody 1867-1990 (1997), W polskiej niewoli. Niemieccy jeńcy wojenni w Polsce 1945-1950 (2001), Zanim powstała NRD. Polska wobec radzieckiej strefy okupacyjnej Niemiec 1945-1949 (2008), Tylnymi drzwiami. „Czarny rynek” w Polsce 1944-1989 (2010), Rewolucja międzypaździernikowa. Polska 1956-1957 (2017).

 

 

Pavel Kolář jest absolwentem Uniwersytetu Karola w Pradze, profesorem na Wydziale Historii i Cywilizacji w European University Institute we Florencji. Zajmuje się historią Niemiec oraz Europy Środkowej, Wschodniej i Południowej w XIX i XX w., problematyką realnego socjalizmu, historią porównawczą dyktatur i historią przemocy. Obecnie realizuje projekty badawcze dotyczące tożsamości komunistycznej po stalinizmie oraz stosowania kary śmierci w krajach socjalistycznych. Opublikował m.in.: Geschichtswissenschaft in Zentraleuropa. Die Universitäten Prag, Wien und Berlin um 1900 (2008), Co byla normalizace? Studie o pozdním socialismu (2016, z M. Pullmannem), Der Poststalinismus. Ideologie und Utopie einer Epoche (2016).

 

 

Justyna Koszarska-Szulc jest absolwentką polonistyki na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu i studiów interdyscyplinarnych na Wydziale „Artes Liberales” UW, doktorantką w Instytucie Badań Literackich PAN, gdzie przygotowuje pracę doktorską na temat dylematów asymilacji w twórczości Artura Sandauera. W latach 2009-2013 pracowała w zespole przygotowującym galerię Powojnie wystawy stałej Muzeum POLIN, obecnie jest zatrudniona w Dziale Wystaw jako specjalistka ds. treści wystawy stałej. Wspólnie z Natalią Romik jest kuratorką wystawy czasowej Obcy w domu. Wokół Marca ’68. Współredagowała tom Umaszynowienie (2010).

 

 

Andrzej Krakowski jest absolwentem łódzkiej Szkoły Filmowej oraz Amerykańskiego Instytutu Filmowego w Los Angeles. Jest autorem scenariusza, reżyserem i producentem ponad sześćdziesięciu filmów. Jest również autorem kilku książek, m.in.: The World Through the Eye of a Screenwriter, Pollywood i Pollywood II. Otrzymał tytuł doktora sztuki filmowej Polskiej Państwowej Szkoły Filmowej i Teatralnej w Łodzi. Jest jednym z założycieli słynnego konserwatorium filmowego SUNNY-Purchase. Piastował stanowisko szefa Wydziału Mediów i Komunikacji w City College of New York (CUNY). Obecnie wykłada studia krytyczne, scenopisarstwo oraz reżyserię i produkcję filmową.

 

 

Ireneusz Krzemiński jest profesorem w Instytucie Socjologii UW, gdzie kieruje Pracownią Teorii Zmiany Społecznej oraz Centrum Badania Solidarności i Ruchów Społecznych. Jest członkiem zarządu Polskiego PEN Clubu oraz Rady Europejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku. Jego zainteresowania badawcze dotyczą m.in. ruchów społecznych i procesów zachodzących w demokratycznym społeczeństwie, antysemityzmu i stereotypów narodowych oraz metodologii badań społecznych. Jest autorem m.in.: Czy Polacy są antysemitami? (1996), Co się dzieje między ludźmi? (1999), Antysemityzm w Polsce i na Ukrainie (2004), Solidarność: doświadczenie i pamięć (2010), Wielka transformacja: zmiany ustroju w Polsce po 1989 (2011), Solidarność. Niespełniony projekt polskiej demokracji (2013), Żydzi – problem prawdziwego Polaka (2015), Pamięć o wielkiej zmianie. Solidarność Rolników Indywidualnych a polska transformacja (2017).

 

 

Marcin Kula jest historykiem i socjologiem, emerytowanym profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, obecnie wykłada w Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Zajmuje się historią Ameryki Łacińskiej, najnowszą historią polityczną i społeczną Polski, problematyką pamięci historycznej, socjologią i antropologią historyczną. Jest autorem ponad 30 książek, m.in. Historia Brazylii (1987), Narodowe i rewolucyjne (1991), Marzec 1968. Trzydzieści lat później (1998), Nośniki pamięci historycznej (2002), Religiopodobny komunizm (2003), Krótki raport o użytkowaniu historii (2004), Uparta sprawa: żydowska? polska? ludzka? (2004), O co chodzi w historii? (2008), Anatomia rewolucji narodowej (Boliwia w XX wieku) (2009), Naród, historia… i dużo kłopotów (2011), Kartki z socjologii historycznej (2014).

 

 

Józef Markiewicz jest etnologiem, antropologiem kultury, absolwentem Instytutu Etnologii i Antropologii Kulturowej UW. Prowadził badania etnograficzne na wschodnim pograniczu Unii Europejskiej, dotyczące lokalnych kultur pamięci oraz transnarodowych migracji zarobkowych w kontekście ideologii państw narodowych. Jest koordynatorem i uczestnikiem projektów bazujących na metodologii historii mówionej w ramach programu Geschichtswerkstatt EUROPA (m.in. „White Karelian remembrance about postwar climate changes”, „Jewish and Roma memory of Transnistria”). Obecnie pracuje na stanowisku specjalisty do spraw historii mówionej Działu Upowszechniania Muzeum POLIN i odpowiada za dokumentację osobistych świadectw związanych z wydarzeniami Marca ‘68.

 

 

Małgorzata Melchior jest socjologiem, profesorem Instytutu Stosowanych Nauk Społecznych UW oraz emerytowanym profesorem Centrum Badań nad Zagładą Żydów w IFiS PAN. Jej zainteresowania badawcze obejmują problematykę tożsamości, mniejszości społecznych, badania biograficzne oraz studia nad Zagładą. Opublikowała książki: Społeczna tożsamość jednostki (w świetle wywiadów z Polakami pochodzenia żydowskiego urodzonymi w latach 1944-1955) (1990) i Zagłada a tożsamość. Polscy Żydzi ocaleni „na aryjskich papierach”. Analiza doświadczenia biograficznego (2004) oraz liczne artykuły w tomach zbiorowych i czasopismach, m.in.: Threat of Extermination in Biographical Experience of the Holocaust Survivors („Polish Sociological Review”, 2002), Facing Antisemitism in Poland during the Second World War and in March 1968 („Polin. Studies in Polish Jewry” 2008), The Holocaust and Polish-Jewish Relations in Sociological Studies („Holocaust. Studies and Materials. Journal of the Polish Center for Holocaust Research” 2008), What Does the Holocaust Tell Sociologists? Identity as a Stigma [w:] Thinking after the Holocaust. Voices from Poland (2008), The Place of the Holocaust in the Consciousness of Polish Jews [w:] Jewish Presence in Abscence. The Aftermath of the Holocaust in Poland 1944-2010 (2014),Rzeczy i ludzie. Historia jednej rodziny i jej mienia [w:] Klucze i kasa. O mieniu żydowskim w Polsce pod okupacją niemiecką i we wczesnych latach powojennych 1939-1950 (2014).

 

 

Mikhail Mitsel jest historykiem i archiwistą, absolwentem Uniwersytetu we Lwowie. W latach 80. był zatrudniony w muzeum Twierdza Kijów. W latach 90. pracował naukowo w Instytucie Studiów Żydowskich w Kijowie. W roku 1998 wyjechał do USA, jest archiwistą, specjalizującym się w żydowskiej historii Europy Wschodniej w Archiwum Jointu w Nowym Jorku. Jest autorem wielu artykułów i książek wydanych w językach: angielskim, rosyjskim, ukraińskim i polskim, m.in.: List of the 1863 Insurgents Jailed in the Kiev Fortress (1995), Jewish Religious Communities in Ukraine: Kiev, Lvov: 1945-1981 (1998), Jews of Ukraine in 1943-1953: A Documented Study (2004), „The Final Chapter”: Agro-Joint in the Years of the Great Terror (2012).

 

 

Jan Olaszek jest absolwentem historii na Uniwersytecie Warszawskim, doktorantem Instytutu Historii PAN, gdzie w 2016 r. obronił pracę doktorską Funkcjonowanie głównych pism informacyjnych podziemnej „Solidarności” w Warszawie w latach 1981-1989. Pracuje jako starszy specjalista w Biurze Badań Historycznych IPN. Zajmuje się badaniem historii ruchów opozycyjnych w PRL i innych państwach bloku sowieckiego oraz dziejami drugiego obiegu wydawniczego. Był stypendystą Fundacji Kerstenów i Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, laureatem I nagrody w konkursie Europejskiego Centrum Solidarności na najlepszą pracę magisterską o opozycji w PRL i laureatem Nagrody Historycznej „Polityki”. Otrzymał również nominacje do kilku innych nagród. Jest autorem dwóch monografii („Nieliczni ekstremiści”. Podziemna „Solidarność” w propagandzie stanu wojennego i Rewolucja powielaczy. Niezależny ruch wydawniczy w Polsce w latach 1976-1989), jednej książki popularnonaukowej (Przeciw PRL. Szkice z dziejów opozycji demokratycznej); opublikował dwa tomy źródłowe i współredagował siedem tomów studiów.

 

 

Burkhard Olschowsky jest adiunktem w Federalnym Instytucie Kultury i Historii Niemców w Europie Wschodniej. Doktorat obronił na Uniwersytecie Humboldta w Berlinie w roku 2002, wykłada historię Niemiec i Wschodniej Europy na uniwersytecie w Oldenburgu. Współpracuje z European Network Remembrance and Solidarity (w latach 2010-2013 był zatrudniony w oddziale warszawskim). Jego zainteresowania badawcze to porównawcza historia społeczna, historia Europy Środkowo-Wschodniej, polityka historyczna i historia pamięci.

 

 

Piotr Osęka jest historykiem i publicystą, profesorem w Instytucie Studiów Politycznych PAN. Prowadzi badania nad najnowszą historią społeczną i polityczną Polski, historią i prozopografią aparatu bezpieczeństwa oraz dziejami propagandy w XX w. Opublikował: Syjoniści, inspiratorzy, wichrzyciele. Obraz wroga w propagandzie Marca 1968 (1999), Rytuały stalinizmu. Święta i uroczystości rocznicowe w Polsce 1944-1956 (2006), Marzec ’68 (2008), Mydlenie oczu. Przypadki propagandy w Polsce (2010), My, ludzie z Marca. Autoportret pokolenia’68 (2015). Za wybitne zasługi w badaniu, dokumentowaniu i upamiętnianiu historii Marca ’68 otrzymał w 2013 r. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

 

 

Krzysztof Persak jest doktorem historii, pracownikiem Działu Naukowego Muzeum POLIN i Instytutu Studiów Politycznych PAN, w latach 2000-2016 był związany z Instytutem Pamięci Narodowej. Autor i redaktor 19 monografii, prac zbiorowych i zbiorów dokumentów dotyczących systemu komunistycznego w Polsce, aparatu represji, stosunków polsko-sowieckich, historii harcerstwa oraz stosunków polsko-żydowskich. Opublikował m.in.: Odrodzenie harcerstwa w 1956 roku (1996), Wokół Jedwabnego (2002, z P. Machcewiczem), A Handbook of the Communist Security Apparatus in East Central Europe, 1944–1989 (2005, z Ł. Kamińskim), Sprawa Henryka Hollanda (2006). Stypendysta Woodrow Wilson Center w Waszyngtonie, Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej i Imre Kertész Kolleg w Jenie.

 

 

Dragoş Petrescu jest profesorem Polityki Porównawczej i Historii Najnowszej na Wydziale Nauk Politycznych uniwersytetu w Bukareszcie, oraz prezesem zarządu Narodowej Rady ds. Badań nad Archiwami Aparatu Bezpieczeństwa w Bukareszcie. Jego zainteresowania badawcze obejmują analizę porównawczą reżimów komunistycznych w Europie Środkowo-Wschodniej oraz przemiany po 1989 r. w regionie i budowanie demokracji, ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień systemu sprawiedliwości w dobie transformacji oraz instytucjonalizacji pamięci. Jest autorem m. in.: Explaining the Romanian Revolution of 1989: Culture, Structure, and Contingency (2010) i Entangled Revolutions: The Breakdown of the Communist Regimes in East-Central Europe (2014) oraz współredaktorem Nation-Building and Contested Identities: Romanian & Hungarian Case Studies (2001).

 

 

Renata Piątkowska jest doktorem nauk humanistycznych, historyczką sztuki, zajmuje się sztuką i kulturą żydowską. Jest autorką licznych artykułów i publikacji, w tym książki Między Ziemiańską a Montparnassem. Roman Kramszyk (2004). Pracowała w Muzeum Żydowskiego Instytutu Historycznego, gdzie była kuratorką wielu wystaw, m.in.: Maurycy Trębacz 1861-1941 (1993), Artur Markowicz 1872-1934 (1995), Roman Kramsztyk (1885-1942) (1997), Przyjaciele. Simon Mondzain, Jan Hrynkowski, Władysław Zawadowski (1999), „Nasi starsi bracia”. Malarstwo, grafika i rysunki z kolekcji Żydowskiego Instytutu Historycznego (2001). Od 1999 r. pracuje w Muzeum POLIN, obecnie jako Główna Kuratorka Zbiorów.

 

 

Maciej Pietrzak jest doktorantem w Instytucie Filmu, Mediów i Sztuk Audiowizualnych UAM w Poznaniu, pracuje nad rozprawą doktorską poświęconą filmowym przedstawieniom Marca '68 oraz jego następstw w kinie polskim. Jest stypendystą organizowanego przez Muzeum POLIN programu Polish-Israeli Youth Exchange, w ramach którego odbył semestr studiów na uniwersytecie w Tel Awiwie. Jego naukowe zainteresowania koncentrują się głównie wokół tematów żydowskich i bliskowschodnich. Opublikował artykuły poświęcone tematyce Marca ‘68: Wygnanie ocalonych. Doświadczanie emigracji pomarcowej w filmach Mariana Marzyńskiego i Leszka Leo Kantora oraz Przełamując tabu. O najwcześniejszych filmowych echach wydarzeń marcowych.

 

 

Piotr Pęziński jest dziennikarzem i historykiem, absolwentem Instytutu Historii UW, laureatem I nagrody Żydowskiego Instytutu Historycznego w V edycji konkursu im. Majera Bałabana na najlepszą pracę magisterską poświęconą tematyce żydowskiej (2012). Jest autorem książki Na rozdrożu. Młodzież żydowska w PRL 1956–1968 (2014). Publikuje w pismach: „Słowo Żydowskie", „Plotkies", „Polityka", „Rzeczpospolita". Interesuje się historią społeczności żydowskiej w Polsce oraz emigracją Marca '68.

 

 

Anat Plocker specjalizuje się w najnowszej historii Europy Wschodniej. Stopień doktora obroniła na Uniwersytecie Stanforda, jej dysertacja poświęcona była wypadkom marcowym z roku 1968 w Polsce. Pracowała na Uniwersytecie Yale oraz na uniwersytecie w Hajfie gdzie prowadziła zajęcia z historii Europy. Obecnie przebywa na stypendium naukowym Programu Badań nad Zagładą Uniwersytetu Stockton. Jej zainteresowania koncentrują się głównie wokół relacji pomiędzy reżimami komunistycznymi a społecznościami żydowskimi w Europie Wschodniej po roku 1945 oraz wokół ideologii i polityki upamiętniania Holokaustu. Wyniki swoich badań publikuje w licznych periodykach naukowych. 

 

 

Alicja Podbielska ukończyła polonistykę na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, obecnie jest doktorantką w Centrum Badań nad Holokaustem i Ludobójstwami Uniwersytetu Clark w Stanach Zjednoczonych. W swojej pracy doktorskiej The Memory of Rescue in Poland szuka odpowiedzi na pytanie: kiedy, jak i dlaczego Polacy, którzy pomagali Żydom w czasie II wojny światowej stali się oficjalnymi bohaterami narodowymi. Pracowała w dziale edukacji Domu Anny Frank w Amsterdamie. Jest stypendystką European Holocaust Research Infrastructure (EHRI), Instytutu Wiesenthala w Wiedniu, Yad Vashem, Muzeum Holokaustu w Waszyngtonie oraz Centrum Badań nad Zagładą przy Instytucie Historii Współczesnej w Monachium. Jej zainteresowania badawcze obejmują stosunki polsko-żydowskie, pamięć zbiorową i przedstawienia historii w muzeach oraz literaturę Holokaustu. 

 

 

Antony Polonsky, profesor emeritus Brandeis University, jest głównym historykiem Muzeum POLIN, założycielem i redaktorem naczelnym czasopisma „Polin: Studies in Polish Jewry”. Jego zainteresowania naukowe obejmują historię Polski i historię Żydów w Europie Wschodniej. Opublikował m.in.: Politics in Independent Poland (1972), The Little Dictators. A History of Eastern Europe since 1918 (1975), The Great Powers and the Polish Question 1941-1945 (1976) The History of Poland since 1863 (1981), ‘My Brother’s Keeper?’ Recent Polish Debates about the Holocaust (1990), The Neighbors Respond: The Controversy over the Jedwabne Massacre in Poland (2004, z J. Michlic). Jego opus magnum stanowi trzytomowa praca The Jews in Poland-Lithuania and Russia 1350 to the present day (2009-2012), której skrócone wydanie polskie ukazało się jako Dzieje Żydów w Polsce i Rosji (2015).

 

 

Joachim von Puttkamer jest profesorem na Uniwersytecie Friedricha Schillera w Jenie i jednym z dyrektorów Imre Kertész Kolleg tamże. Wykłada historię Europy Wschodniej. Do jego najnowszych publikacji należą m.in.: Ostmitteleuropa im 19. und 20. Jahrhundert (2010); Schleichwege. Inoffizielle Begegnungen sozialistischer Staatsbürger zwischen 1956 und 1989 (2010, zredagowane wspólnie z W. Borodziejem i J. Kochanowskim), Legacies of Violence. Eastern Europe's First World War (2014) oraz 1956. Nieco inne spojrzenie (2016, współredagowane z J. Kochanowskim).

 

 

André Roosen jest magistrem niderlandystyki, uzyskał również licencjat z ekonomii. Pracuje jako opiekun finansowy sponsorowanych pobytów badawczych na Wydziale Nauk Humanistycznych Uniwersytetu w Amsterdamie. Obecnie pracuje też nad rozprawą doktorską poświęconą reprezentacji dyplomatycznej Izraela przez Holandię w Związku Sowieckim (1953) i w Polsce (1967-1990), na wydziale ARTES (Amsterdam School for Regional, Transnational and European Studies) Uniwersytetu w Amsterdamie. Jest współredaktorem pierwszego wydania listów Brunona Schulza w języku niderlandzkim (2017). Jego zainteresowania badawcze obejmują: historię polskich Żydów, reprezentację Holokaustu w komiksach oraz życie i twórczość Brunona Schulza.

 

 

Natalia Romik jest absolwentką nauk politycznych, designerką, artystką, członkinią SARP. Jest doktorantką Bartlett School of Architecture na uniwersytecie w Londynie i stypendystką London Arts and Humanities Partnership. Jej działania artystyczne i naukowe sytuują się na styku sztuki i architektury, koncentrując się wokół zagadnień (po)żydowskiej architektury pamięci i działań ulotnych. W 2012 r. otrzymała Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na projekt Żydowska architektura (nie)pamięci na Śląsku. W latach 2007-2014 współpracowała z firmą Nizio Design International jako konsultantka projektu ekspozycji stałej w Muzeum POLIN, była współautorką rewitalizacji synagogi w Chmielniku i projektu laboratoriów Zoom Natury w Janowie Lubelskim. Jest członkinią kolektywu architektonicznego Senna, tworzącego m.in. projekt ekspozycji Muzeum Żydów Górnośląskich w Gliwicach. Wraz z Justyną Koszarską-Szulc jest kuratorką wystawy czasowej Obcy w domu. Wokół Marca ’68 w Muzeum POLIN.

 

 

Rachel Rothstein otrzymała stopień doktora historii na Uniwersytecie Florydy. Obecnie przygotowuje do druku swoją dysertację pt. „Small Numbers, Big Presence”: Poland, the U.S., and the Power of Jewishness since 1968. Jej zainteresowania badawcze obejmują powojenne życie społeczności żydowskich w Europie Środkowo-Wschodniej, żydowskie stosunki z innymi narodami oraz amerykańską społeczność żydowską po II wojnie światowej. Publikowała prace poświęcone Żydowskiemu Uniwersytetowi Latającemu oraz reakcji Żydów amerykańskich na antysyjonistyczną kampanię Marca ’68 w Polsce. Obecnie wykłada najnowszą historię Żydów w Weber School w Atalancie i pracuje nad nowym programem wycieczek uczniów szkół średnich do Polski.

 

 

Martyna Rusiniak-Karwat jest politologiem i historykiem. Jej zainteresowania badawcze skupiają się głównie na współczesnej historii żydowskiej, doktrynach politycznych żydowskiej lewicy, historiografii politycznej i mniejszości etnicznych. Pracuje jako adiunkt w Instytucie Studiów Politycznych PAN oraz jako starszy specjalista w Dziale Upowszechniania w Muzeum POLIN. Jest autorką wielu artykułów i kilku książek dotyczących polskich Żydów, m.in: Obóz zagłady Treblinka II w pamięci społecznej. 1943–1989 (2008), Nowe życie na zgliszczach. Bund w Polsce w latach 1944-1949 (2016), Archiwum Ringelbluma. Konspiracyjne Archiwum Getta Warszawy, t. 16: Prasa getta warszawskiego: Bund i Cukunft (współautorka, 2016). Ostatnio opracowała Nieznane zapiski o getcie warszawskim Marka Edelmana (2017).

 

 

Jaff Schatz jest emigrantem marcowym, socjologiem i historykiem, autorem m.in.: The Generation: The Rise and Fall of Jewish Communists of Poland (1991), założycielem i szefem Instytutu Kultury Żydowskiej w Lund w Szwecji (1974-2003) oraz konsultantem/doradcą organizacji i przedsiębiorstw. W 1990 r. obronił rozprawę doktorską na Uniwersytecie w Lund.

 

 

Michał Siermiński jest filozofem i matematykiem związanym z Instytutem Filozofii UW, badaczem historii polskiej opozycji politycznej po roku 1956 oraz ruchu "Solidarność" z lat 1980-1981. Jest członkiem redakcji kwartalnika kulturalno-politycznego „Bez Dogmatu". Jego zainteresowania naukowe obejmują również filozofię społeczną, studia nad pamięcią o Holokauście oraz historię stosunków polsko-żydowskich. Opublikował monografię Dekada Przełomu. Polska lewica opozycyjna 1968-1980. Od demokracji robotniczej do narodowego paternalizmu (2016).

 

 

Michał Sobelman ukończył historię i slawistykę na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie, a w latach 1981-1992 był pracownikiem naukowym tej uczelni. W 1987 r. był stypendystą UNESCO na Uniwersytecie Śląskim. W latach 1988-1993 współpracował z Instytutem Yad Vashem. Od 1993 r. pełni funkcję rzecznika prasowego ambasady Izraela w Polsce. W latach 1994-2002 współpracował z Fortunoff Video Archive for Holocaust Testimones. Od roku akademickiego 2000-2001 wykłada na studiach podyplomowych w Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu. Jest autorem publikacji z zakresu stosunków polsko-żydowskich, które ukazały się m.in w Izraelu, Włoszech i Polsce, a także scenariuszy kilkunastu filmów dokumentalnych. Tłumaczy współczesną literaturę hebrajską na język polski. W 1969 r. wyemigrował do Izraela.

 

 

Stephan Stach jest historykiem, pracuje w Instytucie Historii Współczesnej Czeskiej Akademii Nauk. Jego aktualny projekt badawczy poświęcony jest analizie roli Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie w kształtowaniu pamięci Zagłady Żydów podczas zimnej wojny. Do kręgu jego zainteresowań należą stosunki polsko-żydowskie w XX w., mniejszości narodowe w Europie Wschodniej i dzieje dysydentów z Europy Środkowo-Wschodniej lat 70. i 80. W 2015 r. uzyskał stopień doktora za pracę o koncepcjach i praktykach akulturacji mniejszości narodowych w Polsce międzywojennej. Współkierował projektem badawczym dotyczącym debat historycznych wśród środkowo-wschodnioeuropejskich dysydentów. Opublikował: Religion in the Mirror of Law. Eastern European Perspectives from the Early Modern Period to 1939 (2016) i The spirit of the time left its stamp on the work… Writing the History of the Shoah at the Jewish Historical Institute in Stalinist Poland, w tomie Remembrance and Solidarity. Studies in 20th Century European History (2016). 

 

 

Marcin Starnawski jest socjologiem i pedagogiem, adiunktem na Wydziale Nauk Pedagogicznych w Dolnośląskiej Szkole Wyższej we Wrocławiu. Jest autorem książki Socjalizacja i tożsamość żydowska w Polsce powojennej. Narracje emigrantów z pokolenia Marca ’68 (2016), współautorem i współredaktorem książek: Hate Crime Monitoring and Victim Assistance in Poland and Germany (2009), Władza, sens, działanie. Studia wokół związków ideologii i edukacji (2012), Educational Change and Challenges in Poland and the Czech Republic after 1989 (2013), a także raportów o przemocy z nienawiści we Wrocławiu (2012) i dyskryminacji w polskich szkołach (Dyskryminacja w szkole – obecność nieusprawiedliwiona, 2015). Jest również autorem przekładów, m.in. książek E. Hobsbawma oraz I. Wallersteina.

 

 

Monika Stępień jest doktorem nauk humanistycznych w zakresie historii, asystentem naukowym w Zakładzie Hebraistyki UW, członkinią Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich. Zdobyła I wyróżnienie w VI edycji konkursu im. Majera Bałabana (2014), organizowanego przez Żydowski Instytut Historyczny, za pracę doktorską pt. „Miasto opowiedziane. Wizerunek powojennego Krakowa w wybranych utworach literatury żydowskiej” przygotowaną w Instytucie Judaistyki UJ. Obecnie prowadzi projekt badawczy pt. „Warszawa, Łódź, Kraków – powojenne polskie miasta w świetle żydowskiej literatury dokumentu osobistego” finansowany ze środków Narodowego Centrum Nauki. Publikowała m.in. w „Polin. Studies in Polish Jewry” i „Scripta Judaica Cracoviensia”. Jest współautorka książki: Byliśmy, jesteśmy, będziemy. Społeczność żydowska Krakowa po 1945 r.” (2015), redaktorką publikacji: Czas Zmian. Odrodzenie życia żydowskiego w Polsce 1989-2004-2014 (2014). Pracuje również w Żydowskim Muzeum Galicja w Krakowie. Jest członkiem zespołu kuratorskiego wystawy Dziewczyna z pamiętnika. W poszukiwaniu Rywki z łódzkiego getta, asystentką i koordynatorką projektów edukacyjnych i kulturalnych.

 

 

Dariusz Stola jest historykiem, dyrektorem Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN, profesorem w Instytucie Studiów Politycznych PAN. W swoich badaniach zajmował się historią stosunków polsko-żydowskich, historią PRL i historią migracji międzynarodowych w XX w. Opublikował ponad 100 artykułów naukowych i 10 książek, w tym: Nadzieja i zagłada (1995), Kampania antysyjonistyczna w Polsce 1967-1968 (2000), Patterns of Migration in Central Europe (2001, z C. Wallace), PRL. Trwanie i zmiana (2003, z M. Zarembą), Kraj bez wyjścia? Migracje z Polski 1948-1989 (2010), PZPR jako machina władzy (2012, z K. Persakiem) i trzy podręczniki historii dla szkół średnich. Jego książki były wielokrotnie nagradzane. Jest wieloletnim wykładowcą akademickim, uczestnikiem projektów badawczych oraz członkiem rad naukowych szeregu polskich i międzynarodowych instytucji i czasopism. Za zasługi dla badań nad historią najnowszą otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

 

 

Jan Axel Stoltz ukończył nauki społeczne i edukację na uniwersytecie w Lund. Po pobycie w Polsce na wymianie studenckiej na początku lat 60., pracował w latach 1969-1970 jako tłumacz polsko-szwedzki w Örenäs. W latach 1970-1984 jako pracownik społeczny w Lund zajmował się polsko-żydowskimi emigrantami i innymi uchodźcami. Od roku 1985 przez dwadzieścia lat był zatrudniony jako nauczyciel w szkole średniej. W latach 80. był współzałożycielem i pierwszym przewodniczącym szwedzkiej organizacji wspierającej „Solidarność” w Polsce i sekretarzem międzynarodowej organizacji Conference of Solidarity Support Organizations (CSSO). Od roku 1991 sporadycznie organizuje wycieczki studyjne do Polski dla nauczycieli i uczniów ze Szwecji.

 

 

Bożena Szaynok jest doktorem habilitowanym, adiunktem w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Jej zainteresowania naukowe dotyczą najnowszej historii Polski (Żydzi w Polsce po 1945 r., stosunki polsko-żydowskie, stanowisko Kościoła katolickiego wobec kwestii żydowskiej w Polsce po 1945 r.) oraz stosunków międzynarodowych (Polska-Izrael 1948-1967). Jest autorką książek: Pogrom Żydów w Kielcach. 4. VII 1946 r. (1992), Osadnictwo żydowskie na Dolnym Śląsku 1945-1950 (2000), Z historią i Moskwą w tle. Polska a Izrael 1944-1968 (2007), Duszpasterz. Rozmowy z ojcem Ludwikiem Wiśniewskim (2012), Rozmowa z Władysławem Bartoszewskim o książce „Polacy, Żydzi, Okupacja (2016) oraz około 100 artykułów publikowanych m.in. w: „Yad Vashem Studies”, „Gal-Ed” „Polin”, „Tygodniku Powszechnym”, „Russian History”, „Pamięci i Sprawiedliwości”, „Midraszu”. W latach 2009-2016 była członkiem Rady Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN.

 

 

Krzysztof Świrek jest socjologiem, specjalizuje się w teorii socjologicznej i współczesnej myśli politycznej. W 2016 r. obronił doktorat w Instytucie Socjologii UW na podstawie pracy poświęconej teoriom ideologii inspirowanym marksizmem i psychoanalizą. Uczy historii teorii socjologicznej i filozofii społecznej w Instytucie Socjologii UW. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na różnych nurtach krytycznej teorii społecznej. Ostatnio opublikował m.in. artykuły: VHS i faza przejściowa polskiego kapitalizmu (2015), Fredric Jameson i rewolucje kulturalne kapitalizmu (2016), Political fantasy as a form of ideology – the Polish case (2017), Getting Hands Dirty: on Adam Schaff's Political Writings (2017).

 

 

David Tompkins jest profesorem historii i dyrektorem studiów europejskich w Carleton College w stanie Minnesota. Specjalizuje się w historii współczesnej Europy Środkowej, szczególnie interesują go relacje między kulturą a polityką. Jest autorem książki Composing the Party Line: Music and Politics in Early Cold War Poland and East Germany (2013). Publikował artykuły w czasopismach, m.in. w: „German History”, „The Polish Review” i „Zeitschrift für Ostmitteleuropa-Forschung”, a także w licznych tomach zbiorowych. Jego najnowszy projekt, poświęcony analizie wizerunków Innego w bloku sowieckim, jest realizowany w Berlinie dzięki stypendium naukowemu Fundacji Humboldta.

 

 

Michał Trębacz jest doktorem historii, kierownikiem Działu Naukowego w Muzeum POLIN. Jego zainteresowania badawcze obejmują: historię społeczno-polityczną XX w., ze szczególnym uwzględnieniem dziejów Żydów oraz biografistyki. Był uczestnikiem kilku międzynarodowych grantów z dziedziny historii międzywojnia oraz II wojny światowej, m.in. „Archiwum Ringelbluma – pełna edycja”.

Opublikował książkę Izrael Lichtenstein (1883-1933). Biografia żydowskiego socjalisty, jest redaktorem tomów: Zagłada Żydów na polskiej prowincji oraz Józef Zelkowicz. Notatki z getta łódzkiego (1941-1944).

 

 

Karolina Wigura
fot. Bartek Molga
Wróć na górę strony

Karolina Wigura jest doktorem nauk humanistycznych, studiowała socjologię, historię idei i nauki polityczne na Uniwersytecie Warszawskim oraz Uniwersytecie Ludwika Maksymiliana w Monachium. Prowadzi Obserwatorium Debaty Publicznej w internetowym tygodniku „Kultura Liberalna”. W 2008 r. otrzymała prestiżową nagrodę Grand Press za wywiad z Jürgenem Habermasem.
Jest autorką książki Wina narodów. Przebaczenie jako strategia prowadzenia polityki (2011), za którą otrzymała nagrodę im. ks. prof. Józefa Tischnera. Była stypendystką Marshall Memorial Fellowship oraz Instytutu Nauk o Człowieku w Wiedniu.

 

 

Marcin Zaremba jest doktorem habilitowanym nauk humanistycznych, historykiem, socjologiem i publicystą, pracuje w Instytucie Historycznym UW. Jest sekretarzem jury Nagrody Historycznej „Polityki”. Zajmuje się najnowszą historią społeczną i polityczną Polski. Opublikował m.in.: Marzec 1968. Trzydzieści lat później (1998, z M. Kulą i P. Osęką), Komunizm, legitymizacja, nacjonalizm. Nacjonalistyczna legitymizacja władzy komunistycznej w Polsce (2001), PRL. Trwanie i zmiana (2003, z D. Stolą), Wizyta Jana Pawła II w Polsce 1979: dokumenty KC PZPR i MSW (2005, z A. Friszke), Rozmowy na Zawracie: taktyka walki z opozycją demokratyczną: październik 1976 – grudzień 1979 (2008, z A. Friszke). Jest laureatem Nagrody im. Jerzego Turowicza i Nagrody Historycznej im. Kazimierza Moczarskiego za książkę Wielka trwoga: Polska 1944–1947: ludowa reakcja na kryzys (2012).